ฉันนอนนึกว่า...ฉันผ่านความหนาวมาได้อย่างไร ทำไมฉันไม่ปอดบวมเลย แค่ เป็นหวัดน้ำมูกไหล จนแห้งเกรอะกรังบนสองแก้ม พอมันไหลอีก ก็สูดเข้าไปคืนบ้าง เอาแขนป้ายออกบ้าง ฉันแก้ผ้าล่อนจ้อนจนกระทั่งเข้าเรียนตอนเจ็ดขวบ จึงมีโอกาสใส่เสื้อผ้า พ่อกับแม่มีอาชีพเลี้ยงเป็ด แม่เอาไข่ไปขายที่ตลาดในตัวอำเภอ ซื้อชุดนักเรียนใหม่เอี่ยมมาให้ กระโปรงสีน้ำเงินเข้ม ผ้าหยาบๆ เสื้อผ้าฝ้ายสีขาว ฉันตื่นเต้นดีใจมาก แม่ให้ลองใส่ดู ว่าใส่ได้พอดีไม๊ ปรากฏว่า มันหลวม เสื้อ ไม่เท่าไร กระโปรง ต้องขยับตะขอเข้าไปอีก แม่บอกว่า เผื่อโต ต้องเอาหลวมๆไว้ ป.2 จะได้ไม่ต้องซื้อ ไม่เป็นไร แค่นี้ฉันก็ดีใจมากแล้ว จนอยากให้โรงเรียนเปิดไวๆ แล้วแม่ก็จับฉันแก้ผ้า ถอดชุดนักเรียนไว้ ไม่ให้ใส่เล่น เดี๋ยวจะเลอะซะก่อน เมื่อเปิดเรียน ฉันตื่นแต่เช้า น้ำไม่อาบ ฟันไม่แปรง ล้างแต่หน้า เพราะไม่มีแปรงสีฟัน เอาชุดนักเรียนมาใส่ รอพี่ๆ ที่ยังนอนไม่ตื่น แม่หุงข้าว ปิ้งปลาหลดใส่เกลือ ห่อข้าวใส่หางตองกล้วย เอาเชือกกล้วยผูกอย่างดี เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จ ก็ออกเดินทางไปโรงเรียน เดินตามคันนาประมาณ 1 กิโลเมตร ก็ถึงถนนลูกรัง อีกหนึ่งกิโลเมตร ก็ถึงโรงเรียน ไปถึงก็มีนักเรียนไปหลายคนแล้ว พี่ๆ มาส่งฉันที่ห้อง ป.1 ฉันมีกระดานชนวนเป็นอุปกรณ์การเรียน กับดินสอหิน ความตื่นเต้นดีใจฉันหายไป เหลือแต่ความกลัว ความอ้างว้าง โดดเดี่ยว เมื่อพี่ๆ กลับไปห้องของพวกเขา ฉันเริ่มปวดขี้ ปวดเยี่ยว แต่ จะไปตรงไหน ไม่เหมือนอยู่ที่บ้านกลางทุ่ง วิ่งเข้าป่ากล้วย ก็สบายแล้ว ฉันเกร็ง และเป็นทุกข์ สุดท้าย ก็ปล่อยมันเลอะตรงที่นั่งนั่นแหละ .....